Metro Awakening VR

Τα παιχνίδια Metro της 4A Games έχουν εντυπωσιάσει με την προσωπική τους ιστορία και το περιβάλλον, αλλά πάνω απ 'όλα με την τεχνική τους πολυπλοκότητα. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που οι προσδοκίες αυξήθηκαν όταν αποκαλύφθηκε ότι το επόμενο επεισόδιο της σειράς θα ήταν μια εμπειρία εικονικής πραγματικότητας. Σε αντίθεση με άλλα παιχνίδια Metro, το Metro Awakening είναι το πνευματικό τέκνο της μακροχρόνιας εταιρείας ανάπτυξης εικονικών παιχνιδιών Vertigo Games, οπότε ο υπόγειος κόσμος της μεταπυρηνικής Μόσχας είναι σε καλά χέρια. Ή μήπως είναι;

Πριν από τα γεγονότα του Metro 2033, ο Sedar, ένας γιατρός πεδίου που επιστρέφει από μια περιοδεία καθήκοντος, μαθαίνει ότι η σύζυγός του έχει ξεμείνει από τα αγχολυτικά φάρμακά της. Αυτό έχει ήδη προκαλέσει προβλήματα στην κοινότητα, οπότε για το κοινό καλό και για τη σύζυγό του, ο Sedar ξεκινά να βρει περισσότερα ναρκωτικά έξω από το ασφαλές δίκτυο, όπου θανάσιμοι κίνδυνοι περιμένουν σε πολλές μορφές.

Το Metro Awakening δεν συγκρατείται πολύ με την ιστορία. Η υπόγεια ζωή, η μάχη με μεταλλαγμένους και η αναμονή του θανάτου, είναι μια ζοφερή επιχείρηση και γίνεται ορατή και αισθητή στον παίκτη σε κάθε στροφή. Οι χαρακτήρες προσπαθούν να βρουν ελπίδα όπου μπορούν, αλλά η σκληρή μοίρα των χαρακτήρων διασφαλίζει ότι το παιχνίδι δεν θα σας αφήσει να νιώσετε καλά. Εν μέρει για αυτόν τον λόγο, το Ξύπνημα αισθάνεται βαρύ να βιωθεί. Είναι σκοτεινό υπόγειο όλη την ώρα, και ακόμη και οι λίγες πηγές φωτός πρέπει να συντηρούνται ή να επαναφορτίζονται κάθε λίγα λεπτά για να δουν μπροστά. Ταυτόχρονα, ο φωτεινός εξωτερικός αέρας σημαίνει έναν μετρητή Geiger που κροταλίζει και μαζί του μια ταχέως αναπτυσσόμενη θόλωση των ματιών και ναυτία. Η εξισορροπητική πράξη του να μαγειρεύεσαι ζωντανός στο φως της ημέρας ή να κακοποιείσαι από τέρατα στις σκιές έχει το τίμημά της.

Ο συγκλονιστικός αγώνας για επιβίωση βιώνεται μέσα από τα μάτια του ήρωα. Σε περιορισμένα περιβάλλοντα, προχωράτε με απλό τρόπο, είτε με τηλεμεταφορά είτε με ελεύθερη περιαγωγή με εικονικά χέρια, μέσα από μια ποικιλία προκλήσεων. Η πρόοδος είναι ισορροπημένη μεταξύ συναντήσεων τεράτων και επίλυσης μικρών γρίφων, αλλά μεγάλο μέρος του χρόνου ξοδεύεται περιπλανώμενος σε άδειους διαδρόμους και χτίζοντας ερείπια, κάτι που ομολογουμένως γίνεται λίγο κουραστικό.

Τεχνικά, το Metro Awakening είναι καλά συντηρημένο. Τα χέρια του χαρακτήρα ακολουθούν με ακρίβεια τις κινήσεις του χειριστηρίου, κάτι που είναι καλό, επειδή χρησιμοποιούνται για να κινούν τα πράγματα στο παιχνίδι. Μεταξύ άλλων, ο παίκτης πρέπει να γυρίσει βαλβίδες για να τις κλείσει, να μετακινηθεί στον φορτιστή, να σπείρει τις πόρτες και να γεμίσει όπλα, συμπεριλαμβανομένου του χειρισμού των γεμιστήρων. Οι ενέργειες ρέουν ομαλά και υπάρχουν πολλά να γίνουν, αλλά η επανάληψη των ίδιων πραγμάτων μπορεί να γίνει απογοητευτική κατά καιρούς. Συγκεκριμένα, η φόρτιση του προβολέα με το να ανακατεύεστε με το φορτιστή είναι λογική, αλλά το να το κάνετε ξανά κάθε λίγα λεπτά γίνεται πραγματικά ενοχλητικό μετά από μερικές ώρες παιχνιδιού. Εκτός από τον χειρισμό του όπλου, η σκοποβολή έχει γίνει όσο το δυνατόν πιο αυθεντική. Αυτό σημαίνει κυρίως ότι η λήψη από το ισχίο δεν είναι δυνατή. Εάν δεν στοχεύετε με ακρίβεια μέσα από το σιτάρι ή το στόχαστρο, το χτύπημα στόχων, ειδικά ελαφρώς μικρότερων, είναι σχεδόν απελπιστικό. Ακόμα και στο ευκολότερο επίπεδο δυσκολίας, αυτό αποτελεί πρόκληση απέναντι σε ένα πολυκέφαλο σμήνος εχθρών. Ενώ εκτιμώ τον ρεαλισμό στα παιχνίδια όσο και στις ταινίες, παίζω παιχνίδια εν μέρει για διαφυγή και ψυχαγωγία. Η πραγματική ζωή, τουλάχιστον όταν παίζεται, είναι αργή και τελικά βαρετή.

Η οπτική εμφάνιση του παιχνιδιού είναι σωστή. Υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες για να ζωντανέψουν το περιβάλλον, κάνοντας την υπόγεια Μόσχα να αισθάνεται ατμοσφαιρική. Αν και τα φώτα χρησιμοποιούνται έξυπνα ως μέρος του παιχνιδιού, ο κόσμος είναι ενοχλητικά σκοτεινός. Η συνεχής περιπλάνηση στο σκοτάδι και η πορεία μέσα στο θάνατο είναι μουδιασμένη, ακόμα κι αν τα πτώματα και τα τέρατα που συναντάτε φαίνονται δροσερά. Το animation είναι καλοφτιαγμένο, οπότε όλες οι κινήσεις των χεριών φαίνονται πιστευτές. Το παιχνίδι λειτουργεί ομαλά στο PlayStation 5 χωρίς αξιοσημείωτα κενά φόρτωσης, αλλά η ναυτία είναι αυτονόητη μετά από λιγότερο από μία ώρα ελεύθερης περιαγωγής. Με την τηλεμεταφορά, από την άλλη πλευρά, είναι ένας αγώνας για να συμβαδίσετε στη μάχη, οπότε είναι μια δύσκολη επιλογή.

Το ηχητικό τοπίο του παιχνιδιού είναι γυαλισμένο. Τα αποτελέσματα είναι πιστευτά και ποικίλα για να κρατήσουν τη διάθεση ζωντανή. Η ένταση και ο τρόμος δημιουργούνται με επιτυχία από τις διάφορες κουδουνίστρες και τα σφυρίγματα που εκπέμπονται από τα ερείπια του κάτω κόσμου και τις αηδιαστικά πιστευτές κραυγές των τεράτων. Το soundtrack έχει μια γνήσια κούραση και μελαγχολία που προκαλείται από τη σκληρότητα της ζωής και οι χαρακτήρες έχουν μια πιστευτή ρωσική τραχύτητα, η οποία είναι κατάλληλη για τον κόσμο που παρουσιάζεται. Η σκοτεινή και γλυκιά μουσική, είναι υψηλής ποιότητας αλλά μινιμαλιστική, διατηρώντας τη διάθεση βαριά και μελαγχολική, έτσι ώστε η ατμόσφαιρα να μην γίνει πολύ ελαφριά.

Το Metro Awakening είναι μια ελαφρώς περίεργη περίπτωση. Οι προσδοκίες και ο ενθουσιασμός για το παιχνίδι ήταν υψηλοί και τεχνικά όλα είναι όπως θα έπρεπε. Τα γραφικά είναι εντυπωσιακά, το gameplay ομαλό και ο κόσμος ενδιαφέρον, αλλά υπάρχει ακόμα κάτι περίεργο σε αυτό. Η σκοτεινή και ζοφερή εμπειρία παιχνιδιού παίρνει γρήγορα το τίμημά της, ειδικά όταν η σωματική ναυτία είναι παρούσα καθ 'όλη τη διάρκεια. Αν και μπορείτε να κάνετε πολλά πράγματα με εικονικά χέρια, η εμπειρία μοιάζει κάπως ψεύτικη όταν είναι εικονική: σαν να παίζετε ένα κανονικό παιχνίδι FPS με εικονικά ραβδιά. Επίσης, το περπάτημα πάρα πολύ σε άδειους διαδρόμους και το παιχνίδι σε νεκρά περιβάλλοντα γίνεται κουραστικό. Περιέργως, οι διαθέσεις δεν ταίριαζαν με το παιχνίδι που έζησα και η συνολική εμπειρία με άφησε κούφια.