The Union

Θα ανέβω στη σέλα. Αλλαγή πίστας. Ξεκινήστε μια νέα πορεία σταδιοδρομίας, επανεκπαιδεύστε. Επειδή θα γίνω σεναριογράφος, έχω αποφασίσει. Και θα δουλέψω αποκλειστικά για το τμήμα παραγωγής του Netflix. Θα γράψω πολλά σενάρια για τις επερχόμενες υπερπαραγωγές τους στο είδος της κωμωδίας δράσης και θα κάνω τα πάντα για τα πιο χαζά χάλια που μπορώ να σκεφτώ. Το πρώτο μου σενάριο θα είναι για ένα κοντό, κομμένο με κομμένη την ανάσα αγόρι υδραυλικού που στρατολογείται από μια διεθνή οργάνωση κατασκοπείας απλώς και μόνο επειδή η επί 28 χρόνια αγαπημένη του από το γυμνάσιο πιστεύει ότι είναι «αξιοπρεπής», οπότε ακολουθεί καλή και ξεκαρδιστική κωμωδία, καθώς ο μπαμπάς του ίδιου του πράκτορα μαθαίνει γρήγορα στη ζωή ενός κατασκόπου. Θα το καρυκεύσω με λίγο ρομαντισμό. Μερικά έξυπνα one-liners και πυρκαγιές που μοιάζουν σαν να έχουν αφαιρεθεί από τη Ναυτιλιακή Εταιρεία.

Αιματηρή κόλαση... Μόλις συνειδητοποίησα ότι αυτή η ταινία υπάρχει ήδη. Έχει ήδη γίνει. Το Netflix είχε το εξαιρετικά καλό γούστο να κινηματογραφήσει αυτή τη χρυσή ιδέα πριν καν καταλάβω τα σκατά στο χαρτί, και από νωρίτερα σήμερα, μαραζώνει μεταξύ των «νέων κυκλοφοριών» στη μεγαλύτερη πλατφόρμα streaming στον κόσμο. Και δυστυχώς, μόλις τελείωσα να το παρακολουθώ. The Union. Το οποίο φυσικά θα έπρεπε να είχα αγνοήσει.

Καρδιά της πέτρας. Ανελκυστήρας. Άνθρωπος από το Τορόντο. Κόκκινη ειδοποίηση. Spenser Εμπιστευτικό. Εγώ ώρα. 6 Υπόγεια. Έχουν υπάρξει τόσες πολλές απίστευτα ακριβές, πλούσιες ταινίες που κυκλοφόρησαν από το τμήμα παραγωγής του Netflix (Originals) τα τελευταία χρόνια που είναι σχεδόν αδύνατο να τις απαριθμήσετε χωρίς να πάρετε μια οξεία κράμπα στα δάχτυλά σας. Το μεγαλύτερο μέρος του βασίζεται σε αδιανόητα, ηλίθια, λεπτά σενάρια και φτιαγμένα από σκηνοθέτες χωρίς όραμα, οπτική αίσθηση ή προσωπική πινελιά και τα περισσότερα από αυτά μοιάζουν με άσχημα, κακά επεισόδια μιας σκατένιας τηλεοπτικής σειράς.

The Union ενώνεται με το πλήθος, χωρίς καθυστέρηση. Η ιστορία του αποτυχημένου εργάτη οικοδομών που εμπλέκεται σε ένα διεθνές κύκλωμα κατασκοπείας μέσω μιας παλιάς, ξεθωριασμένης σπίθας μιας συντριβής στο γυμνάσιο είναι τόσο κακογραμμένη που μερικές φορές μοιάζει περισσότερο με σκετς του Saturday Night Live και κάθε χαρακτήρας πλάθεται με έναν τόσο εκλεπτυσμένο, αδιανόητο, στερεοτυπικό τρόπο που είναι εύκολο να καταλάβουμε ακριβώς τι σκοπεύουν να πουν πολύ πριν ανοίξουν το στόμα τους. Ο Μάρκι-Μαρκ κάνει μια ειλικρινή προσπάθεια εδώ να φανεί χαμένος, ανίδεος και ανεκπαίδευτος, αλλά λόγω της κακής σκηνοθεσίας και ενός ηλίθιου σεναρίου, το τραχύ τράνταγμα της εργατικής τάξης πέφτει στο κενό, όπως και ο κατάσκοπος της Χάλι Μπέρι. Η Halle είναι πολύ μεγάλη για να παίξει το ρόλο ενός αθλητικού υπερπράκτορα με αξιόπιστο τρόπο, ομοιοκαταληξία περισσότερο με μια κανονική ηλικιωμένη, κουρασμένη μητέρα πολλών παιδιών που, με ένα φρέσκο νεανικό κούρεμα, κάνει ένα φάντασμα της CIA και στη διαδικασία φοράει περισσότερες παραλλαγές καπέλων στα τρία τέταρτα κατά τη διάρκεια περισσότερων σκηνών από ό, τι μπορεί να μετρηθεί.

Είναι άσχημο, The Union. Τεμπέλης, άσχημος με φρικτά κακή δράση και άσκοπους καβγάδες που στερούνται συναισθηματικού βάρους, καλής χορογραφίας και αξιοπρεπούς κάμερας. Καταλαβαίνω φυσικά ότι ηθοποιοί όπως η Halle, ο Wahlberg και ειδικά ο βραβευμένος με Όσκαρ Jk Simmons δεν μπορούν να πουν όχι σε τρεις εβδομάδες απλής δουλειάς για το Netflix και μιας τεράστιας επιταγής πληρωμής, αλλά είναι τραγικό αυτό που έχουν γίνει τα "Netflix Originals" τα τελευταία χρόνια. Καθαρά και απλά σκουπίδια.