Στιγμές παιχνιδιού που μας συγκλόνισαν: Μέρος 5

Ο Kefka (σχεδόν) καταστρέφει τον κόσμο στο Final Fantasy VI

Αφού έπαιξα Final Fantasy VII για πρώτη φορά, αποφάσισα γρήγορα να παίξω και τα άλλα παιχνίδια της σειράς. Δεν είχα παίξει κανένα από αυτά και ευτυχώς γλίτωσα spoilers από όλους τους τίτλους. Έτσι ήταν ένα τεράστιο σοκ για μένα όταν ο μεγάλος κακός Kefka του έκτου παιχνιδιού φαινομενικά εκπλήρωσε τον στόχο του και έγινε κυβερνήτης, καταστρέφοντας τον κόσμο στη διαδικασία. Λοιπόν, σχεδόν, ούτως ή άλλως. Επειδή, όπως μας λέει το παιχνίδι, ο κόσμος δεν ήταν ποτέ ο ίδιος αφού κατέστρεψε μεγάλα τμήματά του, συμπεριλαμβανομένων αρκετών πόλεων και πολλών ειδών ζώων. Αυτό το γεγονός από μόνο του ήταν συγκλονιστικό, αλλά αυτό που με σημάδεψε ακόμα περισσότερο ήταν όταν ο Celes, ο οποίος μετά από αυτό το γεγονός κολλάει σε ένα νησί με τον Cid που πεθαίνει λίγο αργότερα, αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Final Fantasy VI έγινε τόσο απίστευτα σκοτεινό σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα που έπρεπε να ξαπλώσω στην εμβρυϊκή θέση και να ουρλιάξω. Δεν θα τολμούσα ποτέ να πιστέψω ότι Square θα τολμούσε να πει μια τέτοια ιστορία ενηλίκων που περιλαμβάνει τόσο το τέλος του κόσμου όσο και την αυτοκτονία ενός πρωταγωνιστή. Για μένα, αυτά τα γεγονότα άλλαξαν εντελώς την αφήγηση σε μορφή παιχνιδιού.

Ο Κόουλ Φελπς ξεβράστηκε στο Λος Άντζελες Νουάρ

Ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια είναι το L.A. Noire, το οποίο με μάγεψε εντελώς πριν από σχεδόν 15 χρόνια. Από την πλευρά μου, ήταν απίστευτα συναρπαστικό να παρακολουθώ τον πρώην βετεράνο πολέμου Cole Phelps, ο οποίος ξεκίνησε ως απλός αστυφύλακας, ο οποίος στη συνέχεια προήχθη για να διερευνήσει δολοφονίες, καταστρέφοντας παράλληλα την ιδιωτική του ζωή. Ο Φελπς, για μένα, ήταν ένας απίστευτα καλογραμμένος χαρακτήρας που ήταν βασικά αξιοπρεπής, αλλά εξακολουθούσε να απατά τη γυναίκα του, κάτι που σίγουρα με έκανε ως παίκτη να αλλάξω γνώμη γι 'αυτόν. Ωστόσο, ήμουν τόσο απογοητευμένος όταν στο τέλος του παιχνιδιού θυσίασε τη ζωή του για να σώσει την Έλσα και τον Κέλσο. Ποτέ δεν τόλμησα να πιστέψω ότι θα παρασυρθεί από τον βίαιο χείμαρρο του νερού και θα πνιγεί. Το «αντίο» του τσίμπησε τρομερά και στην αρχή και δεν μπορούσα να το πιστέψω και ήλπιζα ότι θα επιβιώσει. Σπάνια οι προγραμματιστές παιχνιδιών κατάφεραν να δημιουργήσουν μια ιστορία όπου ακολουθούμε έναν χαρακτήρα για πολλά χρόνια και τον βλέπουμε να περνάει από τις δοκιμασίες της ζωής και στη συνέχεια πρέπει να τον αποχαιρετήσουμε με τον πιο φρικτό τρόπο που μπορεί να φανταστεί κανείς.

Η θυσία του Desmond στο Assassin's Creed III

Στα πρώτα χρόνια της αναγνωρισμένης σειράς Assassin's Creed της Ubisoft, παίξαμε ως πολλοί διαφορετικοί δολοφόνοι. Αυτό που είχαν όλοι κοινό ήταν ότι ακολουθούσαμε τον πρωταγωνιστή, Desmond Miles, από σήμερα και, στο δικό μου μυαλό, υπέθεσα ότι ήταν η κόλλα που κρατούσε όλη τη σειρά παιχνιδιών ενωμένη. Ωστόσο, αποδείχθηκε ότι έκανα τόσο μεγάλο λάθος όταν η Ubisoft επέλεξε να τερματίσει τη ζωή του στο τέλος του Assassin's Creed III όπου θυσίασε τη ζωή του για να σώσει τη Γη, αλλά ταυτόχρονα να ελευθερώσει τον θεό Juno που μισεί τον άνθρωπο. Ίσως ήμουν αφελής να πιστεύω ότι ο Desmond ήταν ο προφανής πρωταγωνιστής της σειράς που πάντα επέστρεφε καθώς κάθε παιχνίδι μας έδινε νέες απαντήσεις (και ερωτήσεις) στα αινίγματα της ημέρας. Ποτέ δεν περίμενα ότι η Ubisoft θα αποφάσιζε να ακολουθήσει έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο και να επικεντρωθεί περισσότερο στην προγονική ιστορία και πολύ λιγότερο στους σημερινούς χαρακτήρες. Αιφνιδιάστηκα εντελώς όταν ο Desmond διαγράφηκε από το DNA του Assassin's Creed και τότε δεν είχαμε ιδέα προς ποια κατεύθυνση θα έπαιρνε τώρα η σειρά.

Ο κλέφτης καπέλων στο Super Mario 64

Το Super Mario 64 είναι μια από τις πρώτες αναμνήσεις παιχνιδιού που έχω και είναι πιθανώς επειδή έπαιζα πολλά από αυτά ως παιδί. Δεν μπορεί να ήμουν πάνω από έξι χρονών όταν ξεκίνησα να το παίζω και σήμερα έχω πολλές αναμνήσεις από αυτό. Κανένας από αυτούς δεν έχει κολλήσει μαζί μου σαν εκείνη την καταραμένη μαϊμού που έκλεψε το καπάκι μου, όμως. Τον θυμάμαι να το κρατάει για μέρες, χωρίς να καταλαβαίνει πώς ήταν δυνατόν. Υπέθεσα ότι ο Mario θα έπαιρνε πίσω τα καλύμματα κεφαλής του όταν έφευγες από το επίπεδο, αλλά όχι. Το καπάκι είχε φύγει και ήμουν τόσο έκπληκτος από αυτό. Για λίγο νόμιζα ότι είχε φύγει για πάντα και τον κυνηγούσα για μέρες, αλλά δεν μπορούσα ποτέ να το πάρω πίσω μέχρι την ημέρα που πραγματικά το έκανα. Ήθελα να χτυπήσω τον πίθηκο σε έναν πολτό για τον πόνο που μου είχε προκαλέσει και από εκείνη την ημέρα σταμάτησα να αισθάνομαι αγωνία που έριξα το μωρό πιγκουίνος στην άκρη μέχρι βέβαιου θανάτου.