Η μάλλον ήπια παρασκηνιακή απεικόνιση της σειράς της δεκαετίας του 1950I Love Lucy από τον σεναριογράφο Aaron Sorkin δεν είναι μια ταινία που σκοπεύω να παρακολουθήσω πολλές φορές περισσότερες από μία φορές, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο JK Simmons δίνει μια λαμπρή ερμηνεία του ηθοποιού William Frawley. Υπάρχει ένα είδος ανίδεου και παραίτησης στον τρόπο με τον οποίο ο Simmons απεικονίζει τον πιο ανεπεξέργαστο τρόπο επικοινωνίας του Frawley που δίνει στον ρόλο βάρος και ζωή.
Αυτή η υπέροχη σάτιρα από τον σκηνοθέτη του Juno Jason Reitman ξεχνιέται οδυνηρά και εκτός από την πραγματικά καλή ερμηνεία από τους Aaron Eckhart και Maria Bello, μεταξύ άλλων, είναι η ερμηνεία του Simmons για τον χαρακτήρα BR που ξεχωρίζει περισσότερο. Εδώ ο Simmons καταφέρνει να παίξει ένα ψυχρό αδίστακτο αφεντικό με τεράστιες απαιτήσεις από τους οπαδούς του χωρίς να αισθάνεται υπερβολικός ή απίστευτος. Υπάρχει μια ανθρωπιά στην ωμή ρητορική του που πάντα εκτιμούσα.
Σίγουρα, η ερμηνεία του Simmons για τον εύσωμο αρχισυντάκτη του Stan Lee είναι σκόπιμα υπερβολική και καρτουνίστικα περίεργη. Βρυχάται, γρυλίζει με μπάσα φωνή, κρίνει, επιπλήττει και εκδίδει περισσότερα τελεσίγραφα από όσα μπορεί να μετρηθεί - αλλά είναι επίσης ότι, σε αντίθεση με το πιο πιστευτά ανθρώπινο, ήρεμο κέντρο χαρακτήρων του Tobey Maguire, η υποκριτική του Simmons λειτουργεί τόσο καλά εδώ, όπως και εδώ.
Το σενάριο του Cody Diablo έθεσε τις βάσεις για αυτό που θα αποκαλούσα τον καλύτερο γραμμένο μπαμπά στην ιστορία του κινηματογράφου. Η εκδοχή του Simmons για τον περιστασιακά όμορφο, συνεχώς ειρωνικό και συνειδητοποιημένο μπαμπά Mac MacGuff είναι φυσικά μόνο ένα από τα πολλά στιγμιότυπα αυτής της υπέροχης ταινίας, αλλά είναι ένας ρόλος που μένει μαζί σας και παραμένει. Ο Simmons απεικονίζει τον Mac με πολλή ανθρωπιά και ένα είδος φυσικότητας που σπάνια βλέπουμε στην ταινία.
Υπάρχουν ορισμένες ερμηνείες υποκριτικής που ξεπερνούν τα όρια. Αυτοί οι ρόλοι που αντηχούν στην ιστορία του κινηματογράφου, που είναι τόσο ανώτεροι από οτιδήποτε άλλο από εκείνη τη συγκεκριμένη εποχή ή σε αυτό το είδος που γίνεται εντελώς ανόητο. Αλ Πατσίνο και Ρόμπερτ Ντε Νίρο σε The Godfather II. Denzel Washington σε Training Day. Robin Williams σε Good Will Hunting. Jack Nicholson σε Chinatown. Peter O'Toole στο Lawrence of Arabia και J.K. Simmons στο Whiplash.
Ο κλασικά εκπαιδευμένος συνθέτης που άλλαξε καριέρα για να γίνει ηθοποιός έλαβε ένα σενάριο στο γραμματοκιβώτιό του στο οποίο ένας από τους ρόλους διατυπώθηκε ως ψυχωτικός δάσκαλος μουσικής και οι υπόλοιποι, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι... ιστορία. Ο Simmons απεικονίζει τον Fletcher με τέτοια έξαλλη ένταση που η δυσάρεστη προσωπικότητά του γεμίζει κάθε καρέ. Καθαρή, συμπυκνωμένη λάμψη.