Υπάρχει ένα είδος συγκρατημένης ανθρωπιάς και συμπάθειας στην απεικόνιση του Matt Damon της απομονωμένης διαστημικής περιπέτειας του αστροναύτη Mark Watney που είναι εύκολο να αρέσει. Λατρεύω τον τρόπο με τον οποίο ο Ντέιμον κατέχει κάθε καρέ αυτής της ταινίας χάρη στη λαμπρή παρουσία και την ακτινοβόλο ένταση. Είναι χαρισματικός και αστείος όταν ο ρόλος το απαιτεί, οδυνηρός και αδυσώπητα δυνατός όταν ο ρόλος απαιτεί κάτι άλλο.
Ο ρόλος του Ντέιμον ως Texas Ranger Sheriff LaBoeuf στο φανταστικό γουέστερν θρίλερ των αδελφών Coen είναι αναμφίβολα μία από τις καλύτερες ερμηνείες του, μόνο και μόνο επειδή σε αυτή την ταινία μοιάζει ελάχιστα με κανέναν από τους άλλους χαρακτήρες του. Ο LaBoeuf είναι έντονος, αποφασιστικός, σκόπιμα αδίστακτος και φέρει μια παθητική επιθετικότητα που δίνει στον χαρακτήρα ζωή και βάθος. Ο Ντέιμον είναι πραγματικά λαμπρός εδώ.
Θυμάμαι καλά πώς ολόκληρος ο κόσμος του κινηματογράφου άνοιξε τη μύτη του στην είδηση ότι το χλωμό αγόρι από Good Will Hunting επρόκειτο τώρα να αλλάξει μονοπάτια και να προσπαθήσει να εδραιώσει τη θέση του στην ιστορία των ηρώων δράσης. Φαινόταν σαν φάρσα εκ των προτέρων και, σύμφωνα με τον Ben Affleck, συμβούλεψε τον παιδικό του φίλο να εγκαταλείψει την παραγωγή για να μην καταστρέψει ολόκληρη την καριέρα του. Ωστόσο, θα αποδεικνυόταν ότι ο Ντέιμον γεννήθηκε για αυτόν τον ρόλο. Σφιχτά πληγωμένος, με αυτοπεποίθηση, σωματικός αλλά όχι βίαιος από τη φύση του και πολύ έξυπνος.
Ο γοητευτικός, κοινωνικά αδέξιος, χειριστικός, κάπως χαμένος, γοητευτικός και βαθιά ψυχωτικός Ρίπλεϊ μετατράπηκε από συναρπαστικός λογοτεχνικός χαρακτήρας σε πραγματικό άνθρωπο χάρη στη λαμπρή απεικόνιση του Ντέιμον σε αυτό το αριστούργημα ενός θρίλερ. Ο Ντέιμον απεικονίζει ένα απόλυτο τέρας με τρόπο που κάνει εμάς, τον θεατή, βασικά (κατά βάθος) να θέλουμε να ξεφύγει από το μακρύ χέρι του νόμου και να συνεχίσει να δολοφονεί ανθρώπους που στέκονται εμπόδιο στο δρόμο του. Τόση ανθρωπιά και υποβόσκουσα φιλοδοξία και επιθετικότητα ενσταλάσσεται σε αυτή την εκπληκτική παράσταση.
Υπάρχουν τόσα πολλά σε αυτή την ταινία που με συναρπάζουν και με εντυπωσιάζουν 27 χρόνια αργότερα που δεν ξέρω πραγματικά πού να στραφώ. Πρώτον, ότι γράφτηκε από δύο 20χρονους πρωτοεμφανιζόμενους, αλλά και ότι το δίδυμο Άφλεκ/Ντέιμον αποφάσισε να πρωταγωνιστήσει στη δική του ταινία και ότι ειδικά ο Ντέιμον κατάφερε να επισκιάσει όλους τους άλλους πρωταγωνιστικούς ρόλους καθ' όλη τη διάρκεια του 1997 στο ντεμπούτο του. Σε αυτό το αριστοτεχνικό δράμα, ο Ντέιμον ενσαρκώνει όλα τα προβλήματα της οικειότητας και της συναισθηματικής μη διαθεσιμότητας, δίνοντας στον ρόλο βάθος, κίνητρο, νόημα και ανθρωπιά που σε αυτή την περίπτωση μπορεί να οδηγήσει μόνο σε ένα πράγμα: μια κορυφαία θέση στη λίστα με τις καλύτερες ερμηνείες του Ματ Ντέιμον.