Mullet Mad Jack

Ένας σατανικός δισεκατομμυριούχος ρομπότ άρπαξε τη φίλη του Τζακ, την κλείδωσε στον τελευταίο όροφο του ουρανοξύστη υψηλής τεχνολογίας Nakamura Plaza και τώρα εναπόκειται στον υπερήρωα που είναι στολισμένος με χτένισμα χόκεϊ να ανατινάξει το δρόμο του μέσα από δέκα επίπεδα ρομπότ θανάτου που βρυχώνται για να την ελευθερώσει. Το Mullet Mad Jack αναπτύχθηκε από το τετραμελές στούντιο Hammer 95 και εδώ αναμειγνύονται φρέσκα από όλα τα είδη των συστατικών για να προσφέρουν τελικά μια υπέροχη σούπα στην αδρεναλίνη που τροφοδοτείται από την αδρεναλίνη. Δύο δεκατόλιτρα του Doom 2, μια κουταλιά της σούπας Άδης, μια πίντα οποιουδήποτε ρετρό anime και 300 γραμμάρια Hotline Miami. Στο φούρνο για δύο χρόνια και voila! Ένα ροζ κοχύλι νέον γεννιέται.

Το Mullet Mad Jack είναι ένα ρετρό FPS με roguelike ιδιότητες που σημαίνει ότι θα πεθάνετε και θα πεθαίνετε συχνά, πολύ. Όταν πεθαίνεις, πέφτεις πίσω στην αρχή του δαπέδου στο οποίο βρίσκεσαι και όλες οι αναβαθμίσεις και τα όπλα που έχεις συσσωρεύσει εξαφανίζονται. Ο Mad Jack έχει μόνο δέκα δευτερόλεπτα παραγωγής ντοπαμίνης για να ζήσει, πράγμα που σημαίνει ότι εσείς ως παίκτης δεν έχετε ποτέ χρόνο να σταματήσετε, δεν έχετε ποτέ χρόνο να σκεφτείτε, αλλά πρέπει συνεχώς να βασίζεστε σε αστραπιαία αντανακλαστικά και καλό στόχο. Για να παρατείνετε ή να ανανεώσετε τα δέκα δευτερόλεπτα ντοπαμίνης, τα ρομπότ μπροστά σας πρέπει να είναι όλα νεκρά και μόνο τότε θα ξεκινήσει ο επόμενος βρόχος παιχνιδιού. Εάν δεχτείτε πάρα πολύ ξύλο από τους εχθρούς, θα επιστρέψετε στην αρχή. Εάν σας τελειώσει ο χρόνος; Το ίδιο πράγμα. Όπως και άλλα παιχνίδια σε αυτό το όλο και πιο δημοφιλές υποείδος, όλα έχουν να κάνουν με τη σύνεση. Δοκιμή και λάθος, ως ιδέα παιχνιδιού. Κάτι που συνήθως δεν με ενδιαφέρει πολύ.

Δεν μου αρέσει πραγματικά να επιστρέφω στην αρχή όταν πεθαίνω. Ο Άδης ήταν υπέροχος και στην αρχή διασκέδασα αρκετά με το Deathloop, αλλά ταυτόχρονα γίνεται αρκετά κουραστικό για μένα να κάνω το ίδιο πράγμα, ξανά και ξανά αντί να προχωρήσω, βλέποντας κάτι νέο. Νομίζω ότι μεγάλο μέρος της κάπως απορριπτικής στάσης μου απέναντι στους roguelikes έχει να κάνει με το γεγονός ότι κουράστηκα από αυτό το στήσιμο ως εννιάχρονος, επίσης. Σε παιχνίδια όπως το Black Belt (Master System), το Battletoads (NES), το Turtles (NES), το Mega Man 2 (NES) και το Trojan (NES), έκανα ακριβώς αυτό για αρκετά χρόνια και νομίζω ότι δυστυχώς κατέστρεψα μέρη της υπομονής μου στο παιχνίδι, εκεί και τότε. Πέθανα, πέθανα, πέθανα, πέθανα, πέθανα και πέθανα ξανά - χιλιάδες φορές σε όλα αυτά τα παιχνίδια, για αρκετά χρόνια. Σήμερα, θα προτιμούσα να κάνω κάτι άλλο όταν παίζω, παρόλο που μπορώ να εκτιμήσω απόλυτα την υψηλή δυσκολία.

Το Mullet Mad Jack καταφέρνει να εξισορροπήσει την αρχή της τιμωρίας του παίκτη με μια γρήγορη επανεκκίνηση με ένα σύστημα ανταμοιβής που είναι τόσο αστραπιαία και διασκεδαστικό που μερικές φορές δεν μπορείτε παρά να γελάσετε. Σφαίρες, λέιζερ, εκρήξεις, χειροβομβίδες - τα περιβάλλοντα είναι συχνά βουτηγμένα σε χρώματα νέον που αναβοσβήνουν και τα κινούμενα σχέδια είναι τόσο ευχάριστα, σκόπιμα, κακά. Σχεδιαστικά, αυτό είναι τόσο ένα ερωτικό γράμμα προς τον Wolfenstein, το Duke Nukem 3D και το Doom όσο και ένα φιλί στα πιο παράλογα ιαπωνικά κινούμενα σχέδια της δεκαετίας του '80 και μου αρέσει πολύ ο τρόπος που φαίνεται. Η μουσική ταιριάζει απόλυτα με το σχέδιο και ο τόνος, το χιούμορ, ο ρυθμός και οι μηχανισμοί του παιχνιδιού λειτουργούν σε μια σχεδόν τέλεια ισορροπία που σημαίνει ότι σπάνια αισθάνεται πολύ κουραστικό για να ξεκινήσει ξανά από το μηδέν.

Γίνεται αρκετά μονότονο μετά από περίπου 90 λεπτά όμως, θα το παραδεχτώ εύκολα. Μου πήρε περίπου τέσσερις ώρες για να παίξω Mullet Mad Jack και μετά από περίπου το ήμισυ του χρόνου παιχνιδιού μου, ένιωσα αρκετά βαρεμένος με τα μονότονα περιβάλλοντα και τους διαδρόμους στους οποίους συμβαίνουν τα πάντα. Πρέπει να ειπωθεί, ωστόσο, ότι αυτό αξίζει να αγοραστεί ειδικά για όλες εμάς τις παλιές αλεπούδες που μεγαλώσαμε με τον Duke Nukem, τον Akira και όλα τα ενδιάμεσα.